Z DZIEJÓW GMINY MICHAŁOWICE - Średniowieczne korzenie Pęcic i Komorowa

 Władcy nadawali ziemie swoim rycerzom i poddanym, co zwiększało możliwości obronne terenów położonych wokół większych grodów i przynosiło dochody z podatków do kasy książęcej. W XII-XIV wieku ukształtowała się lokalna sieć osadnicza, a równolegle powstawała sieć parafialna obejmująca Błonie, Grodzisk, Żuków, Rokitno, Żbików, Brwinów, Nadarzyn, Pęcice i Raszyn. Najstarszą parafią na obszarze Gminy Michałowice są Pęcice, lecz miejscowości z terenu gminy przynależały dawniej także do innych parafii, w tym nadarzyńskiej, brwinowskiej, żbikowskiej i raszyńskiej.

PĘCICE, KOMORÓW I CHLEBÓW – ŚREDNIOWIECZNE POCZĄTKI

Pęcice to jedna z najstarszych miejscowości Gminy Michałowice, należąca w średniowieczu do rodu Pierzchałów, który w XII i XIII wieku otrzymał z nadania książąt mazowieckich liczne osady i wsie położone w pierścieniu podwarszawskim, w tym: Jasienicę, Klembów i Umiastów oraz Pruszków, Wolicę Pruszkowską, Sękocin, Pęcice i Wolę Pęcicką w dolinie rzeki Utraty. Pierzchałowie byli fundatorami pęcickiego kościoła, a z końcem XVI wieku lokalna szlachta rodu Pierzchała z Pęcic i Komorowa przyjęła nazwiska Pęcickich i Komorowskich.

W XIV i XV wieku przez pęcickie ziemie przebiegał gościniec z Błonia do Raszyńca, który był częścią szlaku łączącego Sochaczew i Czersk. Pęcice korzystały z możliwości rozwoju, jakie zapewniała lokalizacja przy szlaku handlowo-komunikacyjnym, dla potrzeb sprzedaży i wymiany towarów. Gdy Czersk przestał być stolicą Księstwa Mazowieckiego na rzecz Warszawy, droga straciła na znaczeniu, ale nadal stanowiła część sieci traktów książęcych.

W średniowieczu ziemie pęcickie rozciągały się wzdłuż zielonej doliny rzeki Utraty – od Pruszkowa, aż do granic Ruśca. Jak podają dawne kroniki, do dóbr Pęcice należały: (1) trzy średniowieczne osady mieszkalne rodu Pierzchałów: Pęcice, Komorowo i Chlebowo, oraz (2) rozlewiska i stawy z hodowlą ryb; (3) groble i młyny wodne; (4) bory i lasy w dolinie Utraty. Kroniki wspominają również o wyspie, która do dzisiaj istnieje na stawie za pęcickim pałacem.

Każda z trzech pęcickich osad mieszkalnych posiadała pola uprawne, łąki i pastwiska – szlachta miała nielicznych kmieci, więc rodziny same gospodarzyły na swoich ziemiach. Z czasem, w wyniku podziału dóbr między kolejnych spadkobierców, gospodarstwa stawały się coraz mniejsze. Było to zjawiskiem typowym dla całego Mazowsza, gdzie dominowała tzw. drobna własność ziemska szlachty zagrodowej.

Jak zapisano w Archiwum Skarbu Koronnego (ASK) w roku 1528 ziemie rolne osady Pecice zajmowały obszar 1 ½ włóki (ok. 27 hektarów). Źródła Dziejowe podają natomiast, że w 1580 roku w Pęcicach był młyn wodny oraz 4 działy ziemskie należące do szlachty o łącznej powierzchni upraw rolnych 2 ¼ włóki (ok. 40 hektarów). Chlebów zajmował 4 ½ włóki ziemi (ok. 80 hektarów), zaś Komorów posiadał  2 i 5/8 włóki ziemi rolnej należącej do szlachty (ponad 40 hektarów), dwa działy szlachty zagrodowej po 1/4 włóki (9 hektarów), a także 2 zagrody kmiece z rolami i młyn.

Ciekawe dane pochodzą z Ksiąg ziemskich i grodzkich warszawskich (AGAD) i dotyczą podziału dóbr Komorów w roku 1496. Z dokumentu dowiadujemy się, że w obrębie Komorowa potomkowie rodu Pierzchałów posiadali dawne siedlisko mieszkalne, pola uprawne, łąki i pastwiska, las, gospodarstwo z hodowlą bydła, ogrody warzywne „na Węglew”, karczmę u Klimkowej, młyn i stawy rybne. W majątku pracowali kmiecie: Pochta, Pąkałka, Żmuda, Marcin Świetlik oraz karczmarz i młynarz.

Jak wszystkie okoliczne rodziny, tak i Pierzchałowie uczestniczyli w sporach między sąsiadami np.: w 1492 roku szlachta z Komorowa i familia Mrokowskich uczestniczyli w krwawej zwadzie z Parulami profanując teren kościoła w Nadarzynie. Z kolei w 1508 roku Grzegorz z Komorowa został oskarżony o najazd na dobra Raszyniec. W roku 1511 bracia Pierzchałowie z Pęcic i Komorowa oraz inni dziedzice z 5 osad rodu Pierzchałów wspólnie stanęli w obronie krewniaków z Umiastowa w sporze ze Stanisławem Sosnkowskim herbu Godzięba. Najazdy, potyczki zbrojne, spory o własność ziemi były w owych czasach zjawiskiem częstym i wszystkie rody szlacheckie z okolicy brały w nich udział, w tym Pierzchałowie z Pruszkowa, Pęcic i Komorowa, Ładowie z Michałowic, Prusowie z Opaczy, Rawicze z Reguł, Okuniowie z Granicy i Korabowie z Sokołowa.

RÓD PIERZCHAŁÓW Z PĘCIC
 

Pierwsza wzmianka o Pęcicach pochodzi z 1409 roku  – książę Janusz I potwierdza w niej, że szlachetny Maciej[1] z Pęcic herbu Pierzchała z dawna posiadał prawo do dóbr Pęcice. Jak wynika z innych zachowanych dokumentów, na początku XV wieku Maciej stracił swoje ziemie, ale Pęcice miały już wówczas dwóch innych dziedziców: (1) Dadźboga Pierzchałę z synami Nawojem i Pakoszem, oraz (2) Grzegorza Pierzchałę z synami Janem i Mikołajem (tzw. bracia Grzegorzkowice).

Do naszych czasów najwięcej informacji zachowało się na temat Dadźboga. Według Metryk Koronnych uczestniczył on w podziale spadku rodowego Pierzchałów otrzymując ½ Klembowa w stronę rzeki Ryni i część Jasienicy (ziemie w okolicach Tłuszcza), Sękocką Wolę, Pęcice i Wolę Pęcicką (Chlebowo) w dolinie Utraty. W kolejnych latach Dadźbog sprzedał większość swego majątku krewniakowi, Świętosławowi z Pruszkowa, zostawiając sobie dobra pęcickie, na które otrzymał od księcia mazowieckiego prawo niemieckie do lokacji osad i wsi. To wówczas, w roku 1417, w kronikach po raz pierwszy pojawia się nazwa Komorowo w dobrach Pęcice – jak czas pokazał, Dadźbog założył osadę Komorowo z myślą o swoich bratankach, który mieli prawo do połowy pęcickiego majątku. 

W połowie XV w. ukształtował się podział pęcickich dóbr ziemskich rodu Pierzchałów. Syn Dadźboga, Pakosz, odziedziczył po ojcu siedlisko Chlebowo, część Pęcic i działy Sękocina. Drugi syn - Nawoj studiował na Uniwersytecie Krakowskim i został plebanem w Pęcicach w latach 1441-49. Pozostała część majątku przypadła w udziale spadkowym bratankom Dadźboga – Janowi i Mikołajowi Grzegorzkowicom, zaś ich synowie podzielili majątek w roku 1446 i wówczas Grzegorz Pierzchała (syn Jana) przejął siedlisko Komorowo, zaś synowie Mikołaja - Stanisław, Jan i inni bracia Pierzchałowie - otrzymali osadę Pęcice.

PĘCICE, CHLEBÓW I POTOMKOWIE DADŹBOGA

Dawne metryki i kroniki nie dają nam pełnego obrazu zmian własnościowych , jakie zachodziły na przestrzeni wieków w dobrach Pęcice. W XV wieku Pęcicami i Chlebowem rządził Dadźbog herbu Pierzchała. Przez niemal 50 lat był głową rodu, a opowieści o nim przekazywano z pokolenia na pokolenie i nawet 100 lat po jego śmierci w kronikach nadal pisano: „potomkowie pradziada Dadźboga” – tak mówili o sobie kolejni dziedzice Pęcic i Chlebowa.

W połowie XV w. następcą Dadźboga został jego syn - PAKOSZ Z CHLEBOWA. Około 1450 roku Pakosz osiedlił się na stałe w Chlebowie, gdzie miał po ojcu młyn i dawne siedlisko mieszkalne. Użytkował także ziemie rolne w Pęcicach oraz stawy i groble wzdłuż doliny Utraty. Poślubił Katarzynę herbu Okuń, córkę Bernarda z Jordanowic, z którą miał córki oraz 4 synów: Jana, Stanisława, Zygmunta i oczywiście Dadźboga, który dostał imię po dziadku i został plebanem w Pęcicach! Niejasna jest data śmierci Pakosza – jedne źródła podają rok 1468 (rzekome zabójstwo), inne kroniki wskazują bardziej prawdopodobną datę, rok 1482, gdy wymienia się Katarzynę jako wdowę po Pakoszu. Również z roku 1482 pochodzi zapis, w którym pleban Dadźbog, syn zmarłego Pakosza, zapisuje odziedziczoną część Pęcic i Chlebowa kuzynom swojej matki - Dziersławowi z Parzniewa i Janowi Jordanowskiemu herbu Okuń.

Gdy jedna część familii Pierzchałów zamieszkała w Chlebowie, druga została w Pęcicach, gdzie w roku 1446 majątek przejęli synowie zmarłego MIKOŁAJA GRZEGORZKOWICA Z PĘCIC. Kim był Mikołaj i co wiemy o jego życiu i pochodzeniu? Po pierwsze był synem jednego z pierwszych właścicieli Pęcic  – Grzegorza Pierzchały, który żył na przełomie XIV i XV wieku (stąd przydomek Grzegorzkowic). W roku 1425 Mikołaj i jego starszy brat Jan zamieszkali w domu stryja Dadźboga w Pęcicach, bo ich ojciec zmarł, a rodzinny dom (w Warszawie?) zajął rządca warszawski. Przez wiele kolejnych lat majątkiem braci Grzegorzkowiców i ich ziemią w Pęcicach dysponował stryj Dadźbog i dopiero w roku 1446 potomkowie Jana i Mikołaja podzielili się dziedzictwem. Część ziemi z osadą Komorowo otrzymał wówczas Grzegorz z Komorowa herbu Pierzchała (syn Jana Grzegorzkowica), zaś osadę Pęcice dostali synowie Mikołaja Grzegorzkowica: Stanisław, Jan, Grzegorz, Jakub i Mikołaj herbu Pierzchała. Dziedziców Pęcic było aż 5, więc dwaj najstarsi, czyli Stanisław i Jan, reprezentowali pozostałych braci.

W roku 1447 nastąpiła zamiana gruntów między szlachtą z Komorowa i Pęcic. Ustalono wówczas, które stawy i groble przejmie Grzegorz z Komorowa, a które należeć będą do 5 dziedziców z Pęcic – synów Mikołaja. Przez kolejne 30 lat takich zamian i sprzedaży (gruntów, młynów, stawów oraz lasów) było kilka.

Na przełomie XV i XVI w. Pierzchałowie z Pęcic przybrali nazwisko rodowe Pęciccy. Niewiele informacji zachowało się z tamtego okresu, ale z nielicznych archiwalnych dokumentów dowiadujemy się, że Stanisław Pęcicki (jeden z pięciu synów Mikołaja Grzegorzkowica) był wikariuszem w Pęcicach, potem studentem Uniwersytetu Krakowskiego, a w roku 1455 uzyskał tytuł bakałarza sztuk wyzwolonych. Grzegorz Pęcicki (1440-1497) założył rodzinę – jego syn Jan poślubił Elżbietę i miał z nią trzech synów. Być może z potrzeby pozyskania dodatkowych środków na utrzymanie rodziny, w roku 1503 Jan pozbył się części majątku Pęcice sprzedając kuzynom z Komorowa fragment lasu i boru do granic Ruśca (wcześniej, w roku 1470, również ojciec Jana sprzedał ½ lasu i boru pęcickiego dziedzicowi z Komorowa).

Tymczasem Pierzchałowie z Chlebowa również założyli rodziny. Syn Pakosza - Stanisław z Chlebowa (żył w latach 1462-1517) poślubił Magdalenę, córką cześnika warszawskiego Michała z Rembertowa i miał z nią dwóch synów: Mikołaja i Stanisława. Ci dwaj bracia, a potem ich synowie – Aleksy i Paweł – byli jednymi z ostatnich dziedziców Chlebowa. W opracowaniach historycznych pojawia się informacja, że w roku 1525 szlachta rodu Pierzchała poleciła zapisać w księgach, że po „pradziadku Dadźbogu i dziadku Pakoszu” Chlebów należeć będzie odtąd do Pawła – syna Mikołaja, oraz Aleksego – syna Stanisława. Majątek Chlebów obejmował wówczas 4 ½ włóki ziemi, czyli ok. 80 hektarów. Trudno powiedzieć jak długo Paweł i Aleksy posiadali dobra Chlebowo – pod koniec XVI wieku w kronikach figuruje Stanisław (kuzyn z Pęcic lub Komorowa?).

Dobra Pęcice i Chlebowo należały do szlachty rodu Pierzchałów do końca XVI wieku. Jeszcze w roku 1580 w Pęcicach były 4 działy szlacheckie Pierzchałów o łącznej powierzchni upraw rolnych 2 ¼ włóki ziemi (ok. 40 hektarów). Jak podają kroniki, ostatnimi dziedzicami majątku byli: (1) Stanisław Pęcicki (lata 1546-1562) oraz jego syn Łukasz Pęcicki (lata 1563-1584). Na początku XVII wieku dobra ziemskie Pęcice i Chlebowo wykupił Andrzej Chądzyński herbu Ciołek, kasztelan wiski i starosta jezierski. Chądzyńscy trzymali Pęcice do połowy lat siedemdziesiątych XVII wieku.

ŚREDNIOWIECZNY KOMORÓW

Jak wynika z zapisów w Metrykach Koronnych osadę Komorowo założył Dadźbog herbu Pierzchała, który w roku 1417 wydzielił z dóbr Pęcice cześć ziemi przeznaczając ją pod nowe siedlisko mieszkalne dla potomków swojej rodziny.

Pierwszym dziedzicem Komorowa został Grzegorz Pierzchała (1426-1471), który otrzymał osadę Komorowo na skutek podziału pęcickiego majątku w roku 1446. Z dawnych metryk i kronik dowiadujemy się, że rodzicami Grzegorza byli Jan Grzegorzkowic z Pęcic i Małgorzata z Gostomi w ziemi rawskiej. Około roku 1428, w wieku 2 lat Grzegorz stracił ojca i dzieciństwo (wraz z matką Małgorzatą i stryjem Mikołajem) spędził w domu Dadźboga - głowy rodu pęcickich Pierzchałów. Dadźbog dbał o chłopca i zarządzał przez kolejne lata jego majątkiem (1/4 dóbr Pęcice). W roku 1446, gdy Pierzchałowie posiadali już trzy osady mieszkalne w dolinie Utraty, nastąpił podział spadku - Grzegorz otrzymał wówczas osadę Komorowo, synowie jego stryja Mikołaja Grzegorzkowica odziedziczyli osadę Pęcice, zaś Chlebów dostał syn Dadźboga – Pakosz.

Gdy osada Komorowo zyskała dziedzica, zamieszkał on wraz z żoną w nowym majątku i odtąd pisał się: Grzegorz z Komorowa herbu Pierzchała. Wkrótce na świat przyszli trzej synowie: Walenty, Mikołaj i Grzegorz Komorowscy. Ich matką była dziedziczka Mrokowa (z okolic Nadarzyna i Ruśca). W latach 1446-1471 Komorowo rozwijało się i zmieniało jednocześnie. Grzegorz pozyskał dodatkowe ziemie od swych kuzynów z Pęcic i Chlebowa, w tym grunty wzdłuż brzegów Utraty oraz lasy i bory pęcickie zakupione w latach 1447-1471. W majątku urządzono stawy rybne, z których – jak piszą w dawnych kronikach – notorycznie kradziono ryby, co czyniła zresztą okoliczna szlachta z Pęcic, Sokołowa i innych pobliskich osad i wsi. Na ziemiach Komorowa Grzegorz osadził kmieci, co znacznie ułatwiało uprawę roli i prowadzenie gospodarstwa. Ziemie rolne obejmowały wówczas ok. 20 hektarów – do roku 1580 areały uprawne zwiększono do 40 hektarów. 

W II połowie XV wieku osadę szlachecką Komorowo przejęli synowie Grzegorza Pierzchały – Mikołaj, Grzegorz i Walenty, którzy żyli na przestrzeni lat 1460-1523 i jako pierwsi używali nazwiska Komorowski. Mikołaj i Grzegorz powiększyli majątek rodowy kupując dodatkowe ziemie, m.in.: osadę Ręczaje i Pustelnik w okolicach Wołomina, dobra Jackowo i Ślężany w okolicach Serocka, oraz dobra Wronowo w ziemi ciechanowskiej. Część tych nowych majątków położona była w sąsiedztwie dawnego gniazda rodowego Pierzchałów, czyli Klembowa i Jasienicy.

W roku 1481 książę mazowiecki Bolesław V nadał dodatkowe prawa i przywileje Mikołajowi, Grzegorzowi i Walentemu Komorowskim. Jak podają Metryki Koronne oraz Księgi ziemskie i grodzkie warszawskie, w roku 1496 dziedzice Komorowa posiadali dodatkowe grunty w ziemi liwskiej i w ziemi ciechanowskiej, ale osada Komorowo nadal była ich gniazdem rodowym z dawnym siedliskiem mieszkalnych szlachty rodu Pierzchała. Do dóbr Komorowo, oprócz osady mieszkalnej, należały pola uprawne, łąki i pastwiska, lasy w dolinie Utraty, gospodarstwo z hodowlą bydła, ogrody warzywne „na Węglew”, karczma u Klimkowej, młyn i stawy rybne. W majątku pracowali kmiecie: Pochta, Pąkałka, Żmuda, Marcin Świetlik, karczmarz i młynarz.

II połowie XV wieku szlachta z Komorowa utrzymywała bliskie kontakty z familią Mrokowskich, z której pochodziła matka dziedziców Komorowa - Mikołaja, Grzegorza i Walentego. Wujowie z Mrokowa wciągali swych siostrzeńców w liczne najazdy, potyczki i spory graniczne – w roku 1492 Komorowscy i Mrokowscy byli uczestnikami krwawej zwady z Parulami profanują teren kościoła w Nadarzynie. Z kolei przez małżeństwo Doroty Komorowskiej z Błażejem Sokołowskim herbu Korab, szlachta z Komorowa zyskała „po sąsiedzku” licznych sprzymierzeńców w razie kolejnych konfliktów o graniczne ziemie.

Do naszych czasów najwięcej informacji zachowało się o dwóch dziedzicach średniowiecznego Komorowa – Grzegorzu i Mikołaju herbu Pierzchała.

Mikołaj Komorowski żył w latach 1460-1513 i był dworzaninem księcia mazowieckiego Janusza II, a potem sędzią ziemi ciechanowskiej i cześnikiem warszawskim. W roku 1488, już jako zastępca sędziego ziemi ciechanowskiej, Mikołaj zamienił 1 włókę ziemi w Komorowie na prawo do Wronowa, Wronowskiej Woli, Raków, Drążdżewa, Płodownicy w ziemi ciechanowskiej (patrz: Metryki Koronne 6, 278). W latach 1494-1512 pisano: Mikołaj Komorowski z Komorowa i Wronowa. Sprawowanie funkcji sędziego ziemi ciechanowskiej sprawiło, że Mikołaj wraz z rodziną zamieszkał w dobrach Wronowo i przebywał tam przez niemal 10 lat. W roku 1511, będąc już cześnikiem warszawskim, kupił z myślą o synach działy ziemi w Jackowie i Ślężanach nad Bugiem (okolice Serocka). Żoną Mikołaja była Katarzyna, z którą miał 4 synów: Mikołaja, Jerzego, Stanisława i Jana – oni odziedziczyli majątek po ojcu w roku 1513. Jeden z synów - Mikołaj Komorowski (młodszy) w roku 1539 uzyskał udokumentowane prawo do dóbr Jackowo i Ślężany nad Bugiem (na północ od danych dóbr Pierzchałów - Jasienicy i Klembowa), gdzie przeniósł się wraz z rodziną. Pozostali synowie przejęli działy ziemi we Wronowie i Komorowie. Jan w roku 1530 poślubił Elżbietę Ciołkównę i zamieszkał poza komorowską ojcowizną. Jerzy zadłużył Komorowo zaciągając zobowiązania finansowe pod zastaw ziemi, podobnie jak jego brat stryjeczny Noe (syn Walentego Komorowskiego). Finalnie działy ziemi Jerzego i Noego przejęli kuzyni z Komorowa, a potem w XVII wieku nowi właściciele.

Grzegorz Komorowski żył w latach 1461-1517. W podziale dóbr Komorowo w 1496 r. otrzymał najwięcej ziemi wraz z siedliskiem mieszkalnym szlachty komorowskiej rodu Pierzchałów. Na początku XVI wieku Grzegorz zyskał prawo do osady Pustelnik położonej obok dóbr książęcych Stanisławowo. Jego dłużnicy, Stanisław i Bolesta Chylińscy z Okunina[2], byli mu winni znaczną sumę, a nie mając środków na spłatę zadłużenia, dali Grzegorzowi Komorowskiemu w zastaw osadę Pustelnik. Grzegorz z żoną Dorotą i synami: Janem i Mikołajem zamieszkali w Pustelniku, a Jan został plebanem w tamtejszym kościele św. Katarzyny (1516 r.). Tymczasem pozostali synowie: Stanisław i Grzegorz Młodszy, zostali na ziemiach rodowych w Komorowie. W roku 1517, tuż przed śmiercią ojca, bracia Komorowscy stracili osadę Pustelnik, ale kupili w pobliżu osadę Ręczaje położoną obok Pustelnika i Stanisławowa. W roku 1526 Dorota (wdowa po Grzegorzu Komorowskim) otrzymała od księżnej Anny Konradówny brzeg rzeki Czarnej z 1/2 stawu i młyna w dobrach książęcych Dębe (naprzeciwko wsi Pustelnik) oraz 2 morgi w borach z siedliskiem i zabudowaniami młynarza koło gościńca idącego z Liwa do Warszawy (MK 41, 187). W II połowie XVI wieku dobra Komorowo przejęli potomkowie Stanisława Komorowskiego i jego brata Grzegorza Młodszego: Piotr, Mikołaj, Aleksy i Stanisław Komorowscy, którzy jako ostatni Pierzchałowie posiadali 4 działy szlacheckie. W XVII wieku majątek szlachty wykupili nowi właściciele, rozpoczynając tym samym nową kartę w historii komorowskiej ziemi.

Pęcicka parafia w czasach średniowiecza

Z publikacji Dzieje archidiecezji poznańskiej dowiadujemy się, że prawo patronatu kościoła w Pęcicach przysługiwało z dana właścicielom dóbr Pęcice, Komorowo, Pruszkowo i Umiastowo. Pierzchałowie byli fundatorami kościoła, dlatego mieli prawo decydować o tym, kto będzie plebanem. W roku 1603 w Pecicach był drewniany kościół pw. Św. Piotra Apostoła. Parafia pecicka posiadała folwark, w tym role, łąki, staw, zarośla, las, 3 zagrody osiadłe przez kmieci. Pleban pobierał dziesięcinę z wsi Pęcice, Pęcice-Salino, Komorowo, Chlebowo, Pruszkowo, Sokołowo, Sokołowo-Zaścienie i Sokołowo-Wypędy z pewnych pól, Sękocino, Słomino, Wolica, a także Siedlec w par. Goszczyn, Umiastowo-Klimunty i Umiastowo-Kręczki w par. Borzęcin. Wikariusz pobierał dziesięcinę z wsi Sokołowo-Zaścienie, Sokołowo-Chrościele, Sokołowo-Wypędy, a rektor szkoły dziesięciny z wsi Mieczki i Kalisze-Książki.

Zachowały się także informacje o średniowiecznych plebanach pecickiej parafii:

1. 1426-1441 / pleban Marcin i wikariusz Stanisław (syn Mikołaja Grzegorzkowica z Pęcic)
2. 1441-1449 / pleban Nawoj, syn Dadźboga z Pęcic (ukończył Uniwersytet Krakowski)
3. 1449 - 1454 / poprzedni księża Marcin i Stanisław są powtórnie plebanami pęcickimi;
4. 1454 -1469 / pleban Michał z rodu Okuń z Parzniewa i Granicy;
5. 1469 – 1471 / pleban Andrzej z Gramnic, czyli z osady Łady k. Falent;
6. 1471-1519? / pleban Dadźbog (syn Pakosza z Pęcic). Za jego czasów dla parafii Pęcice pozyskano dziesięciny z Sokołowa. Dadźbog odbył podróż do Rzymu.
7. 1570- 1580 / pleban Walenty (Walenty Komorowski ?)

Opracowanie i redakcja – Dominika Małgowska